ကၽြန္စိတ္ကိုေဖ်ာက္ၾကေလာ့

ကၽြန္စိတ္ကိုေဖ်ာက္ၾကေလာ့ (မဟာေဆြ)
ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္း၊ အတြဲ-၄၊ အမွတ္-၆၊ မတ္လ၊ ၁၉၃၆ ခု။

“မိတ္ေဆြ … ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး လြတ္လပ္ေကာင္းစားခ်င္သလား” ဟုေမးလွ်င္ “ဟုတ္ပါတယ္” ဟု ေျဖဆိုေပလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ “ကၽြန္စိတ္ကို ေဖ်ာက္၊ ကၽြန္နံ႔ကို ခဝါခ်၊ ကၽြန္ဘဝကို အေသသတ္လိုက္” ဟု တုိက္တြန္းလို၏။ ထိုသို႔ဆုိရာ၌ “ကၽြန္စိတ္” ဟူေသာအဓိပၸာယ္ကို အနည္းငယ္ရွင္းလို၏။ ကၽြန္စိတ္ဆိုသည္မွာ အစုိးရ လခစား၊ သူေဌးသူႂကြယ္တုိ႔၏ လခစားလုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားကို ဆိုလိုသည္မဟုတ္။ ဘာမဆို သူမ်ား ေအာက္က် ေနာက္က်ခံၿပီးလွ်င္ မွားမွားမွန္မွန္ အၿမီးကုတ္ကာ နားရြက္မလႈပ္ဝံ့ဘဲ ေခါင္းငုံ႔ခံေသာ စိတ္မ်ဳိးကိုိဆိုလို၏။ ေရွးအခါက ေငြဝယ္ကၽြန္မ်ားမွာ သခင္ခိုင္းေစရာ လုပ္ရ၏။ သခင္ထားရာက ေနရ၏။ မွားမွားမွန္မွန္ ဘာမွ်မေျပာဝ့ံ။ ေျပာလွ်င္ နားရင္းတီးခံရမည္။ ပါး အခ်ခံရမည္။ ေျခႏွင့္ အကန္ခံရမည္ မလြဲတည္း။ ဤကဲ့သို႔ မွားမွားမွန္မွန္ ဘာမွ်မေျပာဝ့ံ၊ မဆုိဝံ့၊ မလုပ္ဝံ့၊ ဆိုင္ရာသခင္ႀကီးမ်ားအလိုအတိုင္း လုပ္ကိုင္ေနထိုင္ေသာ လူမ်ဳိးကိုသာလွ်င္ “ကၽြန္ စိတ္ရွိေသာလူမ်ဳိး” ဟု ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ယူဆေရးသားျခင္းျဖစ္ပါ၏။

ဤကဲ့သို႔ ကၽြန္စိတ္အစြဲနာျခင္းသည္ ေလာက၌ အဆုိးရြားဆုံးျဖစ္၍ မိမိ၏ပင္ကုိယ္စိတ္သည္ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ပါလ်က္ လြတ္ေျမာက္ေအာင္မၾကံ၊ သခင္ႀကီးလက္ေအာက္ခံ တန္ခုိးႀကီးေသာ ကၽြန္အႀကီးစားမ်ဳိးႏွင့္သာ ေနလိုၾက၏။ ေရွးအခါက ေမ႑က သူေဌးအေလာင္းသည္ သူႂကြယ္မ်ဳိး၌ျဖစ္ရာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးၾကစဥ္ အစားအေသာက္ အလြန္ေခၽြတာသုံးစြဲေနရာက ပေစၥကဗုဒၶါအား ဆြမ္းကပ္လွဴ၏။ ဆုအမ်ဳိးမ်ဳိး ေတာင္း၏။

ထိုသူႂကြယ္၏အိမ္၌ ကၽြန္တေယာက္သည္လည္း ကုသိုလ္ျပဳရာ၌ပါဝင္သူတဦးျဖစ္သျဖင့္ အကယ္၍ “ဘုရားတပည့္ေတာ္သည္ ဤကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဘဝဆက္တိုင္းသူ႔ကၽြန္မျဖစ္ရဘဲ လြတ္လပ္ခ်မ္းသာ ႂကြယ္ဝေသာ သူတဦးျဖစ္ရပါေစသား” ဟု ေတာင္းလွ်င္ ရမည္သာတည္း။ သုိ႔ရာတြင္ ကၽြန္ စိတ္အစြဲနာေသာကၽြန္မွာ “ဘုရားတပည့္ေတာ္သည္ ဤေကာင္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘဝမွာ ဤသခင္၏အိမ္၌ ကၽြန္အႀကီးစားျဖစ္၍ လယ္ထြန္ေသာအခါ ထြန္သြားမ်ားတေၾကာင္းထြန္လွ်င္ အေၾကာင္းမ်ားစြာကြဲ၍ ခဏခ်င္း ၿပီးႏိုင္သူျဖစ္ရပါ၏” ဟု ဆုေတာင္း၏။

ဤကဲ့သို႔ ကၽြန္မ်ဳိးကို ၾကားသိရသူတို႔မွာ ရယ္ခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုရယ္ၾကသူ မ်ားအနက္ ကၽြန္စိတ္၊ ကၽြန္နံ႔ နံသူမ်ား ဘယ္ႏွစ္ဦးပါေလမည္ကို စဥ္းစားၾကေစခ်င္၏။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔သည္ ကၽြန္ စိတ္မေပ်ာက္သ၍ လြတ္လပ္ခြင့္ ဘယ္အခါမွ်မရ။ ႏိုင္ငံဘယ္အခါမွ် မေကာင္းစားႏိုင္ဟု တထစ္ခ် ယုံၾကည္ရမည္။ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္ကို အျမဲေဖ်ာက္ဖ်က္ရမည္။

တဖန္အစိုးရလခစားမ်ားကို ကၽြန္စိတ္အဘယ္နည္းႏွင့္ေဖ်ာက္ဖ်က္မည္နည္းဟု သိလိုၾကေပလိမ့္မည္။ ကၽြႏ္ုပ္ အယူအဆအားျဖင့္ တစုံတရာ အခေၾကးေငြကိုယူ၍ မိမိတတ္ကၽြမ္းေသာပညာျဖင့္ စာေရး၊ စာခ်ီ၊ ၿမိဳ႕အုပ္၊ ဝန္ေထာက္ လုပ္႐ုံမွ်လုပ္ကိုင္ေနသူတို႔ကို ကၽြန္ဟု မဆိုခ်င္ေသး။ မည္သူမဆို မိမိတတ္ကၽြမ္းေသာပညာျဖင့္ မိမိဆိုင္ရာ အလုပ္ကို လုပ္ရစျမဲပင္။ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ျခင္း၊ တာဝန္ရွိျခင္းတု႔ိေၾကာင့္ ကၽြန္ဟုဆိုျခင္းကိုလည္း သေဘာမတူေခ်။

သို႔ရာတြင္ မိမိ၌ သိနားလည္ေသာစည္းကမ္းနည္းလမ္းမွလြဲဖယ္၍ တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေစ၊ သြယ္ဝိုက္၍ျဖစ္ေစ၊ ခိုင္းေစေသာအခါ “ငါ ဒါကို မလိုက္နာရင္ ငါ့ထမင္းအိုးေတာ့ ကြဲေတာ့မွာပဲ။ မွားတာမွန္တာ အပထား လုပ္မွပဲ” ဟု ဇြတ္မွိတ္လုပ္ကိုင္ေသာလူမ်ဳိးသာ ေရွးက ေငြဝယ္ကၽြန္ႏွင့္တစ္စားတည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္စိတ္ဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္၏။ ဤေနရာ၌ ကၽြန္ႏွင့္အေစခံ၏ အဓိပၸာယ္ကို သတိျပဳပါ။

ယခုအခါ၌ အစိုးရလခစားထဲမွ တိုင္းျပည္အက်ဳိးရွိရာရွိေၾကာင္းတြင္ အစိုးရက ဥပေဒတစုံတရာ တားျမစ္ျခင္း မရွိဘဲ လုပ္ကုိင္ႏိုင္ေသာ လုပ္ငန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိ၏။ ဥပမာ လူငယ္မ်ားႀကီးပြားေရးအသင္း၊ ႏိုင္ငံကာကြယ္ေရး ရဲတပ္ကိစၥ၊ စာၾကည့္ပိဋကတ္တိုက္၊ ေက်းလက္ျပဳျပင္ေရး စသည္ျဖင့္ မ်ားျပားလွစြာ၏။ ထိုသို႔လခစားထဲမွအခ်ဳိ႕မွာ ဝါသနာပါ၏။ သို႔ရာတြင္ “ငါ ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ ငါ့ကို အထက္လူႀကီး ၿငိဳျငင္ေလမလား၊ ဒီနည္းနဲ႔ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ အျခားနည္းနဲ႔ ညႇဥ္းဆဲျခင္းခံရေလမလား” ဟူေသာ စိတ္ညံ့မ်ား၀င္လာသျဖင့္ ဘာမွ်မလုပ္ရဲေတာ့ေပ။ ထိုထို ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လုပ္ကုိင္ေနေသာသူမ်ားအား မတရားအေႏွာင့္အယွက္ ေပးေလ့ရွိေသာ ပုလိပ္မ်ားမွာမူ ဆိုဖြယ္မရွိေပ။ ၎တို႔ဆိုင္ရာ သခင္ႀကီးမ်ား မ်က္ႏွာရေစျခင္းငွာ အလြန္ရင့္သန္ေသာ ကၽြန္စိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ျခင္းမွ်သာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စာရင္းသြင္းရန္ ပင္လိုေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။

႐ုံးျပာတာက စာေရးကုိေၾကာက္ရ၊ စာေရးက ၿမိဳ႕အုပ္ကိုေၾကာက္ရ၊ ၿမိဳ႕အုပ္က ဝန္ေထာက္၊ ဝန္ေထာက္က အေရးပိုင္၊ အေရးပိုင္က မင္းႀကီး စသည္ျဖင့္ အသီးသီးေၾကာက္ေနရ၍ တဦးမ်က္ႏွာကဲ တဦးၾကည့္ကာ တဦးအလိုတဦး လိုက္၍လုပ္ကုိင္ေနၾကရေသာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ျမန္္မာျပည္၏ အေျခအေနသည္ အဘယ္မ်ားမွ လြတ္လပ္ေသာစိတ္မ်ား ေပၚေပါက္ပါမည္နည္း။

အလုပ္တုိက္ႀကီးမ်ား၊ ေဒသႏၱရအဖြဲ႕မ်ားတြင္လည္း ထိုနည္းအတူ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္းဆဲျဖစ္၍ ေနၾက၏။ လက္ေအာက္ငယ္သားတို႔မွာလည္း ေခါင္းမေထာင္ဝ့ံၾကေခ်။ ပုလိပ္ဘက္တြင္ကား ဆိုဖြယ္မရွိ။ ကၽြႏ္ုပ္ဆိုလိုရင္း မွာ “စည္းကမ္းထက္လြန္၍ ႏိုင္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ မတရားစီမံခန္႔ခြဲသမွ် ေခါင္းငုံ႔မခံ၊ ယခုငတ္ေသေပ့ေစ” ဟူေသာ ေခါင္းမာသည့္ စိတ္မ်ဳိးထားၾကမွ ကၽြန္စိတ္ေပ်ာက္မည္ျဖစ္ပါသတည္း။

ကၽြန္ဝယ္ရာ အဆစ္ပါသကဲ့သို႔ လြတ္လပ္ေသာအရပ္သား၊ ကုန္သည္ စသည္တို႔တြင္လည္း အစိုးရ အေစခံ၊ ၿမိဳ႕အုပ္၊ ဝန္ေထာက္ စသည္တို႔ကို “ဘုရားပါဘုရား” ထူးလ်က္ ကၽြန္မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ ျပဳမူ၍ေနေလ့ရွိၾက၏။ ထိုစိတ္မ်ဳိး သည္ အျခားမဟုတ္။ တန္ခိုးအာဏာရွိသူတဦးႏွင့္သင့္လွ်င္ ဘယ္လို၊ မသင့္လွ်င္ ဘယ့္ႏွယ္ စသည္ျဖင့္ ေသြးေၾကာင္ျခင္း ကၽြန္စိတ္အစြဲလြန္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပ်ားရည္သုတ္ၾကျခင္း ျဖစ္ေတာ့၏။ သာမန္စဥ္းစားေသာ္ အေရးမႀကီးဟု ထင္ရေသာ္လည္း ထိုိကိစၥမွာ လြတ္လပ္စြာ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေနထိုင္ၾကေသာ လူမ်ားအတြက္ အထူးရွက္ဖြယ္ေကာင္း၍ သတိၱနည္းရာ၊ နားမလည္ရာသို႔ က်ေရာက္ေနေတာ့၏။

သာ၍ ရယ္စရာေကာင္းျခင္းကား လြတ္လပ္ေရးကို ေအာ္ဟစ္ေနၾကေသာ သတင္းစာတိုက္မွ သတင္းေထာက္မ်ားျဖစ္၏။ ၎တို႔သတင္းစာတြင္ မင္းေျပာင္းမင္းလႊဲဟု ေခါင္းတပ္လ်က္ ဘာမဟုတ္ေသာ ၿမိဳ႕အုပ္၊ ဝန္ေထာက္၊ အေရးပိုင္ေလာက္နယ္ေျပာင္းသည္ကို တဆိတ္ တအိတ္ခ်ဲ႕ထြင္ ေရးသားၾကျခင္းျဖစ္၏။ အစိုးရအမႈထမ္းမွန္သမွ် ေျပာင္းေရႊ႕ရမည္ဓမၼတာ။ သုိ႔ရာတြင္ သတင္းေထာက္မွာ မိမိေနေသာ ၿမဳိ႕ရြာဆိုင္ရာ အရာရွိမ်ားထံတြင္ မ်က္ႏွာလိုျခင္း၊ ဒီအရာရွိေတြႏွင့္မသင့္လွ်င္ ငါ့မွာဘယ္လိုဟု ကၽြန္စိတ္ႏွင့္ ေတြးလန္႔ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျပဳမူျခင္းျဖစ္ၾက၏။

ဤကဲ့သို႔ လြတ္လပ္စြာေနသူမ်ားကလည္း လြတ္လပ္စြာေနသူမ်ားကလည္း ကၽြန္စိတ္ေမြး၍ တဦးအေပၚတဦး တန္ခိုးႀကီးရာ ႏိုင္နင္းရာတြင္ ေအာက္က်ခံျခင္း စေသာ စိတ္တို႔သည္ တေန႔တျခား ရင့္သန္လာခဲ့ေသာ္ ထိုလူမ်ဳိးမ်ားမွေပါက္ဖြားလာေသာ သားေပါက္ကေလးေတြလက္ထက္တြင္ တိုင္းျပည္ မည္ကဲ့သို႔ ေကာင္းစားႏိုင္ေတာ့မည္နည္း။

အခ်ဳပ္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတုိင္း ကၽြန္စိတ္မရွိေသာလူမ်ား ျမန္မာျပည္တြင္မရွိမဟုတ္ ရွိသည္သာတည္း။ ထိုလူမ်ဳိးမွာ တဦးတေလသာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိဆုိင္ရာတြင္ ႀကီးပြားသင့္သေလာက္ မႀကီးပြားေတာ့ဘဲ အမ်ားကလည္း “ဒီ့အေကာင့္ကိုက တယ္ေခါင္းမာတာပဲ၊ ဘယ္ရမလဲ၊ သူ႕အလုပ္လုပ္ရင္ သူ႔စကား နားေထာင္ရမွာေပါ့။ သူ႔ကို ႐ိုေသရမွာေပါ့၊ လူေအာက္ဝင္လို႔ လူပိမေသပါဘူး” စေသာ ကၽြန္စိတ္၊ ကၽြန္စကားတို႔ျဖင့္ ကဲ့ရဲ႕ခံရ ေသး၏။ သိ႔ုရာတြင္ ကၽြန္စိတ္ေဖ်ာက္လိုေသာမိတ္ေဆြတို႔မွာ အမ်ားကိုဂ႐ုမစုိက္ဘဲ မွန္သည္ထင္က အသက္ေသသည့္တိုင္ေအာင္ လုပ္ရဲေသာ စိတ္ကိုေမြးျမဴ၍ လုပ္ကုိင္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါ၏။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔တိုင္းျပည္တြင္ တဦးကိုတဦး အခ်င္းခ်င္း အထက္ေဖာ္ျပပါအတိုင္း ကၽြန္စိတ္ႏွင့္ အသုံးေတာ္ခံ၍ ေနေလ့ရွိၾကရာ တကယ္ သခင္လည္းျဖစ္၊ သခင္စိတ္ႏွင့္လည္း အုပ္စိုးေနေသာ လူမ်ဳိးျခားလက္ေအာက္က ႐ုန္းထြက္ဖို႔ အထူးခက္ခဲ၍ ေနေပေတာ့သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏိုင္ငံက မလြတ္လပ္ျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေတာ့သည္ဟု အတတ္ဆိုရ ေခ်ေတာ့မည္။

ေငြဝယ္ကၽြန္သည္ သခင္ကိုေမာ့မၾကည့္ဝ့ံ။ ဆင္မည္းသည္ ဆင္ျဖဴႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ဝံ့။ ေတာ္လွန္ရန္ မည္သို႔တတ္ႏုိင္မည္နည္း။ ဤကဲ့သို႔အမ်ဳိးႏွင့္ခ်ီ၍ ကၽြန္စိတ္အစြဲနာသူေတြ ေပါမ်ားေသာေၾကာင့္လည္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔လူမ်ဳိးအား မည္သူမွ် ေလးစားရွိေသျခင္း မရွိၾကေတာ့ေခ်။

ေနာက္ဆုံး၌ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအသစ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးတည္းဟူေသာ ပ်ားရည္ႏွင့္ဝမ္းခ်ျခင္းကိုပင္ ေကာင္စီဝင္ႏႊဲေသာ မသာပြဲျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ႀကီးကို ခင္း၍ေနၾကေတာ့၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ရသည္မွာလည္း ငါတို႔လူမ်ဳိးသည္ မဟန္ေသး။ အျခား ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေသး။ ဒါမွမဟုတ္လွ်င္ ဒီျပင့္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေသး စေသာ ကၽြန္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္ စသည္တို႔ေၾကာင့္ ရမိရရာကို မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္၍ ဆြဲယူၾကျခင္း ျဖစ္ေတာ့၏။

တနည္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ဘုရားတပည့္ေတာ္သည္ ဤသခင္ႀကီးမ်ားအိမ္၌ ကၽြန္အႀကီးစားဘဝႏွင့္ ေနရပါလို၏ ဟူေသာ ဆုေတာင္းမ်ဳိးႏွင့္ တူ၍ ေနေပေတာ့၏။

အမ်ဳိးႏွင့္ခ်ီ၍ ကၽြန္စိတ္အစြဲနာေနၾကၿပီဟု ကၽြႏ္ုပ္ဆိုခဲ့ရာ ထုိအဆိုမွန္ေၾကာင္းကိုလည္း သက္ေသျပလို၏။ ကၽြန္စိတ္မရွိသူသည္ နည္းလမ္းမက်သည္ကို မခံ။ တနည္းနည္းႏွင့္ ျပဳျပင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားစျမဲပင္။ ယခု ကၽြႏု္ပ္တို႔ တိုင္းျပည္သည္ ျမန္မာတိုင္းျပည္၊ ျမန္မာလူမ်ဳိး၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ ဥပေဒသည္ ျမန္မာ လူမ်ဳိးတို႔ႏွင့္ညိႇႏိႈင္း၍ ျမန္မာလူမ်ဳိးသေဘာက်ျပဳလုပ္ထားေသာ ဥပေဒမဟုတ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔ကုိယ္တိုင္ ေပးရေသာအခြန္ေငြသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိး ေတာ့ သေဘာက် သုံးစြဲခြင့္မရွိ။ ေနာက္ဆုံးအဓိကအခ်က္ျဖစ္ေသာ ျမန္မာ လူမ်ဳိးတို႔တိုင္းျပည္သည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔သာ စုိးပိုင္ခ်ိယ္လွယ္ႏိုင္ဖို႔ သင့္၏။ ယခုေဖာ္ျပရာပါ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္သုံးခ်က္လုံးပင္ လြတ္ထြက္ေန၏။ ျမန္မာလူမ်ဳိး ကၽြန္စိတ္နာေန၍ မဟုတ္ေလာ။

အကယ္၍ ကၽြန္စိတ္မနာလို႔ေဆာင္ရြက္ရင္ ဘယ္ႏွယ့္ ေဆာင္ရြက္မလဲ။ အီဂ်စ္ျပည္၊ အိုင္ယာလန္ျပည္၊ ဖိလစ္ပိုင္ကၽြန္း စသည္တို႔မွာ မေန႔တေန႔ကပင္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ယူလိုက္သည္မဟုတ္ပါေလာ။ လြတ္လပ္ေရး ေဆာင္ရြက္ရန္ နည္းလမ္းကား မရွား။ ကၽြန္စိတ္ကိုေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ရန္သာလွ်င္ အေရးႀကီးေပသည္။

လြတ္လပ္ေရးကိုရရွိေသာႏိုင္ငံမ်ားမွာ ကၽြန္စိတ္ကမေမြး။ လြတ္လပ္စိတ္၊ မွန္ကန္စိတ္၊ ရဲရင့္စိတ္ေတြ ေမြး၍ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ ေဆာင္ရြက္ၾကေသာေၾကာင့္ အတန္းျမင့္ေသာ လြတ္လပ္ခြင့္ရၾကသည္ဟု ဆိုလိုပါ၏။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏိုင္ငံ၌ကား ဥေရာပတိုက္သားမ်ားက ေဘာင္းဘီဝတ္ေသာ ကုလားကျပား စသည္တို႔ကို ဘုရား ထင္ျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း ကၽြန္စိတ္ေမြးၾကျခင္းမ်ားကို ေရွးဦးစြာ ျပင္ၿပီးေနာက္ တကယ့္ တကယ္အေရးႀကီးေသာ ကၽြန္စိတ္ေဖ်ာက္ဖ်က္မႈကို ႀကိဳးစားရဦးမည္။

ထိုသို႔ကၽြန္စိတ္ေဖ်ာက္ၿပီးမွ တဆင့္တက္ၾကရမည္ျဖစ္ရကား “ကၽြန္စိတ္ကို ေဖ်ာက္ပါ၊ ကၽြန္ေစာ္နံတာကို ခဝါေပး၊ ကၽြန္ေသြးကို ေဖာက္၍ထုတ္လိုက္ၾကပါ” တိုက္တြန္း လိုက္ရပါေၾကာင္း။

ေနသူရိန္

မဟာေဆြ စာေပါင္းခ်ဳပ္ - ဒုတိယတြဲ (စာ - ၁၂၃/၁၂၅) မွ ….

ျမန္မာႏိုင္ငံစာေပႏွင့္ စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႔

၁၉၉၆